Een verhuizing is een ingrijpende gebeurtenis voor het hele gezin. Ook voor de kinderen verandert er veel. Hoe betrek je hen bij de verhuizing en neem je afscheid van het oude huis? Temon en Niels vonden een manier om de verhuizing goed te laten verlopen voor hun tweeling van 5,5 jaar.
“We hebben de kinderen nauwelijks betrokken bij het kopen van een nieuw huis. Pas toen we zeker wisten dat we het gekocht hadden, hebben we ze erover verteld.” In het gesprek vroegen ze de kinderen dingen als: wat zouden jullie voor huis willen? Wat vinden jullie dan leuk om te hebben? “Daar kwamen dan antwoorden uit als: een trampoline, of een eigen kamer. Daarna hebben we de brochure van het huis regelmatig laten zien en elke kamer doorgenomen en besproken.” Die brochure lag standaard op tafel en dat hielp. “Ze pakten het er regelmatig bij om even te kijken waar de trampoline zou komen, of om te kijken welke kamer ze wilden.” Het bleef wel wat abstract, benadrukt Temon. “Ze vroegen regelmatig of ze de spullen op de foto erbij kregen.”
“Ze kwamen tot de conclusie dat iemand anders ons oude huis dan wel mocht hebben. De verkopers mochten zelfs in het huis gaan wonen, want waar gingen zij anders heen?”
Toen het oude huis twee maanden later in de verkoop stond, vroegen ze de tweeling om te bedenken wat er met het huis moest gebeuren. “Ze kwamen tot de conclusie dat iemand anders het huis wel mocht hebben. Ze opperden zelfs dat de verkopers van het nieuwe huis er konden wonen, want waar gingen zij anders heen? We hebben door middel van poppetjes en uitgeknipte huizen uitgelegd dat het een doorschuifspelletje is.”
Opruimen en schoonmaken
De twee kijkavonden zorgen ervoor dat Temon destijds veel aan het schoonmaken en opruimen was. “Ook het feit dat ze twee avonden naar de oppas gingen, zorgde voor mogelijkheden om dingen uit te leggen. Dat mensen ons huis hadden gezien op internet en ze graag wilden komen kijken. Toen wilden ze ook wel helpen met opruimen.” Uiteindelijk zaten er vier maanden tussen de koop en de sleuteloverdracht.
Veel spanning
Er was een overlap van drie weken waarin het gezin zowel met het oude als nieuwe huis bezig was. “Dat was wel het hoogtepunt wat betreft de spanning bij de kinderen. We merkten dat ze veel te verwerken hadden en dingen niet goed snapten.” Elke avond bij het slapen gaan werd erover gesproken. “We hoorden regelmatig: ik wil niet verhuizen. Ik wil dat we hier blijven en alles hetzelfde blijft.” Er spookte dus van alles door de hoofden. “Ik heb mijn huilende zoon zelfs een keer uit moeten leggen dat wij ook echt mee zouden verhuizen en hij niet opeens bij andere mensen zou wonen.”
Leeg en kaal
Zodra het nieuwe huis wat meer tot leven kwam, mede door speelgoed en andere eigen spullen, verdween ook de interesse in het oude huis langzaam. “Daar was het immers leeg en kaal. Dus toen vroegen ze opeens wanneer we weer naar het nieuwe huis gingen. Dat voelde toch wel fijn na die tranen van de weken ervoor.”
Feestelijk afscheid
Op de avond voor de definitieve verhuizing werden alle rituelen van het gezin tevoorschijn gehaald om het afscheid te vieren. “De laatste keer eten in het huis, de laatste keer daar slapen. Op de dag zelf zijn ze bij een vriendin gaan spelen. Dat werd een feestelijk dag. Ze zijn leuke dingen gaan doen, om vervolgens rond etenstijd naar het nieuwe huis te gaan. Daar stond hun bed al opgemaakt klaar.”
“We hebben foto’s gemaakt van alle kamers in het oude huis, met en zonder spullen. Als ze er nog eens naar vragen, kunnen we ze dat laten zien.”
De streepjes op de keukenmuur, waarmee werd bijgehouden hoe groot ze werden, hebben ze overgetrokken op een lat. “Die lat hebben we nu in de kelder aan de muur geschroefd, met nieuwe streepjes van de dag van de verhuizing. Ook hebben we van elke kamer in het oude huis foto’s van hoe het eruit zag met en zonder spullen. Als ze er nog eens naar vragen, dan kunnen we dat laten zien.”
Niet meer interessant
Er moest nog veel gebeuren in het oude huis en de kinderen werden ook bewust meegenomen naar die nu lege plek. “Waar ze twee dagen eerder nog niet wisten of ze wel afscheid wilden nemen, vonden ze het huis niet meer interessant. Alsof ze beseften dat het huis zelf niet belangrijk was, maar de spullen het eigen maakte. Na een rondje door alle lege kamers zeiden ze: wanneer gaan we naar huis? Ze hadden al afscheid genomen.”
Het verhaal is te lezen op Funda.