Twee tieners in huis; een eigen dochter en een pleegdochter. Pleegmoeder Renata Oehlers kan beamen dat het hard werken is. “Alles is een les geweest, van ontdekken hoe zij in elkaar zit tot uitleggen of iets goed of niet goed is.”
Pleegkinderen zijn altijd al onderdeel van het leven van Renata Oehlers, ze heeft zelf een oudere en jongere pleegzus. De definitieve beslissing om ook pleegmoeder te worden maakte ze toen ze werkte op een crisisopvang voor onder anderen jonge moeders. “Op een dag kwamen er drie brandweermannen binnen met twee kletsnatte jonge kinderen die zonder ouders waren gevonden in een huis. Toen dacht ik, als ik ooit alles heb dan wil ik wel zo’n kind opvangen.”
Zelf uitzoeken
Na de benodigde cursus, papieren en huisbezoeken, was het in december 2012 zover en kwam de 8-jarige pleegdochter in huis. De eerste periode kan Renata zich nog goed herinneren. “Oh verschrikkelijk! Ik dacht, wat heb ik mezelf aangedaan!”, zegt ze nu lachend. Voor haar pleegdochter was dit het zoveelste pleeggezin. “Ik was niet goed voorbereid op haar komst. Ik moest zelf uitzoeken wat voor kind het was en had in het begin niet echt iemand waarop ik terug kon vallen.” De twee meiden, die net zo oud zijn, konden het niet meteen goed met elkaar vinden. “De pindasaus vloog hier door het huis!”
Ook de moeder van haar pleegdochter moest aan de situatie wennen. “Ik wilde een goede band met haar moeder opbouwen. Zij wilde eerst haar kind terug, maar na lange tijd vond ze het ook een goed plan als ze bij mij zou blijven. Maar daar hebben we hard aan moeten werken.” Nu gaat haar pleegdochter elk weekend naar haar oma als ze dat wil. Daar zijn ook tantes, nichtjes en neefjes en haar moeder. Inmiddels regelen ze onderling wanneer ze bij familie langsgaat. “We doen het nu met twee families.”
Verandering
De afgelopen vijf jaar is bijna alles een les geweest. “Je moet kunnen praten en luisteren, ontdekken hoe zij in elkaar zit, haar leren wat goed is en wat niet. Ik ontdekte dat ze een langere aanloop nodig had dan mijn eigen kind.” De verandering in je leven is enorm, benadrukt Renata. “Het is niet een les, het is een heel rooster met allemaal verschillende vakken. En dan maar hopen dat je ze behaald.” Als ze het even niet ziet zitten, praat Renata met de jeugdmaatschappelijk werker, die dan meedenkt. “Ik heb ook geen partner, dus zij is mijn wederhelft als ik even vastloop.”
Renata heeft veel hoop voor de toekomst. “Ik hoop echt dat het goedkomt met haar. Dat ze de juiste mensen uitkiest, dat ze zich niet laat meeslepen in situaties waar ze niet in thuishoort. Ik zeg altijd: als je een diploma hebt, dan heb je een pinpas, een eigen leven en ben je onafhankelijk. Dan kan je doen wat je wil en staan waar je wil. Ik hoop dat ze alles wat ik haar probeer te leren ook echt meeneemt in haar verdere leven.”
Geschreven voor Binding, een uitgave van Spirit Jeugdhulp over pleegzorg. Het hele blad is hier te lezen.